Drę się.

Jest tylko coraz gorzej. Czuję się tak, jakby jeden z czterech jeźdźców apokalipsy, a dokładnie Głód mnie dotknął. Nie wiem nawet jak mam to wszystko wpleść w odpowiednie słowa. Wyszłam już z wprawy. Coraz częściej rozmyślam o tym co było i jak mi było. W połowie było mi bardzo dobrze, w połowie nie, ale ten cholerny smutek mógł mnie wtedy doprowadzić do samego końca. Może nie zdaję sobie do końca sprawy co teraz piszę, ale chcę to pisać. Mam już dość siedzenia w swojej skórze. Wszystko wraca, głód do złych rzeczy, wielki głód. Na razie ledwie się trzymam, ale co będzie potem? Jak się poddam? Powoli będę staczać się jeszcze bardziej. Historia lubi się powtarzać. Często z boku oglądam odzwierciedlenie dawnej ja, to naprawdę przygnębiające. Potrzebuję odpoczynku od świata i tej smutej rzeczywistości. Jednak chyba najbardziej przeraża mnie gniew jaki siedzi we mnie. Wiem do czego jestem zdolna. Wystarczy tylko jeden moment wytrącenia mnie z równowagi i bum. Oglądam serial i w momentach jakiegoś tam zagrożenia dla głównych bohaterów drę się, głośno się drę, darłam się dzisiaj chyba z dziesięć razy, darłam się tak mocno, że boli mnie gardło. Tak naprawdę gówno obchodzi mnie ta fikcja, darłam się, bo mam ochotę drzeć się w niebogłosy i nie przestawać! Szukałam tylko jakiegoś powodu, aby nie myśleć o sobie jak o wariatce. Coraz częściej zdarza mi się popadanie w smutny nastrój bez logicznego powodu. Tak po prostu siedzę, śmieję się z czegoś i nagle przychodzi ten przeogrony smutek, usadawia się na moich barkach, aż uginam się pod jego ciężarem. Nawet nie mam z kim wyjsć tak po prostu na piwo. Wszyskie bliskie mi osoby wyjechały albo zgubiłam z nimi ten dobry kontakt. Nie potrafię tak po prostu do kogoś napisać i się wyżalić. Nie czuję tej bliskiej więzi z kimkolwiek. No tak zapomniałam.. przyszłość to mój priorytet. Przygotowywanie się do przyszłości zajmuje mi bardzo dużo czasu, więc nie mam tego czasu na inne rzeczy. Kiedyś wychodziłam na całe dnie i wracałam dopiero późnym wieczorem, od razu kładłam się spać unikając niezręcznych pytań mamy, pytań o proces zatrzymywania przeze mnie czasu.. Chyba muszę odpocząć i w tym samym momencie przypomnieć sobie jak to się stało, że się podniosłam, przypomnieć sobie co to prawdziwy ból, co to prawdziwa samotność. Równocześnie mam wszystko i nic. Jestem tak cholernie samotna i zagubiona, znowu.

Jak moja przyszłość ma tak wyglądać nie chcę żyć.