Dwanaście miesięcy

Postanowiłam przestać się okłamywać i podjęłam w końcu decyzję. Z dnia na dzień powtarzałam sobie, że dam radę, że jakoś to będzie, przecież żyję, wychodzę z domu, spotykam się ze znajomymi, nie jest jeszcze ze mną tak źle. No właśnie "jeszcze". Zebrałam w kupę resztkę sił i motywacji, które gdzieś we mnie zostały i postanowiłam jechać do ośrodka. Pełna terapia trwa minimum rok. Właśnie ten długi okres pobytu tam był głównym powodem mojego wahania w podjęciu decyzji przez te trzy miesiące czekania na ustalony termin mojego przyjęcia. Nie oszukujmy się.. Jestem cholernie przerażona. To będzie chyba dotychczas największa zmiana, która nastąpi w moim życiu.. Jednak kocham to życie, kocham ludzi, którzy są jego częścią, kocham swoje zainteresowania, sukcesy, kocham mnóstwo innych jego aspektów. Posiadam naprawdę przewspaniałe wspomnienia i chcę zdobyć jeszcze milion razy więcej! Dlatego muszę spróbować sobie pomóc, chcę ratować swoje życie. Cały sztab specjalistów ustali dla mnie indywidualny plan leczenia. Ostatnią klasę technikum ukończę prawdopodobnie w jakiejś pobliskiej szkole, oczywiście zakładając, że facetka od matmy po sprawdzeniu zadań na zaliczenie, pierwszego semestru, z którego dostałam jedynkę wystawi mi w końcu pozytywną ocenę. Czekam też na wyniki praktycznego testu zawodowego. Mam wielką nadzieję, że zdałam go za pierwszym podejściem. To wiele by ułatwiało. Najbardziej jednak boję się tego, że kiedy już tam będę i zacznę przybierać na masie wszystko trafi szlag i wypiszę się na własne żądanie. Może większość osób, które właśnie to czyta nie potrafi pojąć jak głupie cyferki na wadze czy lekko zaokrąglony brzuch może tak bardzo wpływać na psychikę człowieka, ale uwierzcie mi na słowo to jest możliwe.. Mam dość tego, że waga jest wyznacznikiem "czegokolwiek", chcę to zmienić. Chcę prowadzić długie i szczęśliwe życie.

Chcę być w końcu zdrowa.