Bulimia nervosa, czyli moja nowa przyjaciółka Mia

Cudowne pogoda, naprawdę! Mam nadzieję, że Wy również przez kilka ostatnich dni mogliście poczuć gorące promienie słońca na swoich policzkach. Ja swój weekend zaczęłam już od czwartku. Nie poszłam do szkoły, bo tak naprawdę nie miałam czasu, ani najmniejszej chęci. Po Waszych wszystkich komentarzach, nie tylko na blogu, ale też na innych portalach społecznościowych postanowiłam w końcu coś zrobić z tymi moimi zaburzeniami odżywiania. Z samego rana poszłam zrobić sobie morfologię, aby sprawdzić czy czasami nie nabyłam się anemii.. kolejny raz. Wyniki odbieram w poniedziałek. Następnie pojechałam do mojej bardzo zaufanej pani psycholog. Po długiej rozmowie doradziła mi, abym poszła zarejestrować się do psychiatry. To było takie dziwne i nowe. Zazwyczaj moja mama załatwiała takie sprawy, jakieś rejestracje, skierowania i w ogóle, ale teraz mam dziewiętnaście lat i muszę robić to zupełnie sama. Naprawdę jest to dla mnie dziwne uczucie. Poszłam do budynku obok i okazało się, że jest wolne miejsce akurat za parę godzin, no to podałam swoje dane i wróciłam do domu coś wypić, bo byłam wyczerpana. Wspomnę tylko, że nic wcześniej nie jadłam, a po mieście poruszałam się rowerem.

Ok, na miejscu byłam sporo przed czasem. Poszłam do toalety umyć ręce, bo ubrudziłam się przy zapinaniu blokady na mój środek lokomocji. Przez resztę czasu chodziłam sobie po korytarzu czytając jakieś ogłoszenia, plakaty albo mi się po prostu zdawało, że je czytam, bo milion myśli przewijało mi się na raz w mojej głowie, już nawet nie pamiętam, zresztą to nie jest ważne. Kiedy wybiła godzina umówionej wizyty, a ja czekałam pod drzwiami gabinetu po prostu cała się trzęsłam! Nogi się pode mną uginały. Pomyślałam sobie, że może sobie pójdę, że nie dam przecież rady otworzyć się przed jakimś obcym facetem. Nie zdążyłam uciec, bo z pomieszczenia wyszła jakaś pani w średnim wieku dziękująca za wizytę. To właśnie w tej chwili zamarło mi serce i ledwo żywa weszłam do środka. Na początek krótkie przedstawienie się, podanie danych, podpisanie dokumentu, w którym mogłam wpisać jakieś imiona i nazwiska osób, którym pozwalam na wgląd do moich dokumentów, zrobienie ich kopii no i na usłyszenie opinii psychiatry na temat mojego stanu. Potem zaczęła się seria podstawowych pytań. Musiałam wrócić do przeszłości, do której nie lubię wracać, czyli do pobytu na oddziale, na który trafiłam ze względu na swoją głęboką depresję. Dzięki właśnie tym pytaniom i odpowiedzią na nie opowiedziałam praktycznie na czym polegają moje najważniejsze problemy. Razem ustaliliśmy, że najistotniejszą sprawą, którą powinniśmy zająć się w pierwszej kolejności są moje napady jedzenia albo w ogóle nie jedzenie, głodzenie się. Zaczęła się kolejna wyczerpująca seria pytań i odpowiedzi. No i w końcu wiem co mi jest.

Nie wiem czy powinnam się cieszyć czy być przerażona. Chyba te dwa uczucia towarzyszą mi na przemian. Cierpię na bulimię. Tak, tak wiem. Macie teraz w głowach obraz mnie wymiotującej po każdym posiłku, nie. Jest kilka odmian tej choroby. U mnie polega to na tym, że mam napady żarłoczności i nie mogę nad tym zapanować. Potrafię zjeść dosłownie wszystko co wpadnie mi w rękę. Już wcześniej zauważyłam, że chodzę po całym domu i szukam jakiś słodyczy po szafach, szafkach i wszędzie, gdzie się da, ale sądziłam, że każdy tak robi, że to jest przecież normalne. No, bo każdy lubi sobie dobrze zjeść, ale okazuje się, że nie każdy. Jem dosłownie najróżniejsze smaki jeden po drugim. Od słonych po ostre, ostrzejsze i najsłodsze! No ok, a co jest po tym jak to wszystko w siebie wcisnę? Mam okropne wyrzuty sumienia! Czuję się jeszcze grubsza i brzydsza niż przed jedzeniem. Muszę teraz coś z tym zrobić. Zjadłam tyle ile normalny człowiek zjadłby przez trzy dni, w takim razie nie będę jadła przez dwa kolejne dni. Na tym właśnie to polega. Psychiatra zapisał mi psychotropy, dzięki którym mam nie mieć takich napadów, ale zobaczymy. Biorę je dopiero od kilku dni, a takie tabletki działają minimum po tygodniu.

Jednak do dzisiaj nie mogę uwierzyć, że jestem bulimiczką, bo to do mnie nie pasuje. Ja i bulimia? Co? Nie.. to nie może być prawda, to jakaś cholerna pomyłka. Cały czas mam mętlik w głowie. Dlaczego bardziej o to nie zadbałam trzy lata temu? Bo właśnie trzy lata temu zaczęły się moje zaburzenia odżywiania tak na poważnie. Nie wiem co będzie dalej. Przez ostatnie kilka dni prawie nic nie zjadłam, naprawdę mało, ale po prostu się boję, że jak zjem coś za dużo to dostanę napadu i zjem całą lodówkę! Wolę zaczekać jeszcze tydzień, dwa i wtedy zacząć jeść normalnie albo to moja kolejna wymówka, aby jeść jak najmniej.

Najbardziej bałam się na wczorajszym grillu na działce. Było tyle przepysznych rzeczy! Ciasta, ciastka, babeczki, szaszłyki, jakieś inne grillowane mięso, sałatki, gazowane napoje i tak dalej. Siedziałam przy tym stole i jadłam swoją wcześniej kupioną sałatkę koperkową. Skusiłam się tylko na jednego loda karmelowego, ale mogłam go zjeść, bo miałam bardzo nisko kalorycznie słabe śniadanie. Udało mi się przetrwać. Moja mama za bardzo nie wie na czym polega ta choroba i trochę mnie nie rozumnie, ale potrzebuje trochę czasu, aby to wszystko przyjąć do wiadomości. Jest mi naprawdę przykro, że moi najbliżsi tak się o mnie teraz martwią, ale tak po prostu musiało być. Podobno bulimii się samemu nie wybiera. Ma na to wpływ wiele czynników od nas niezależnych.

Ściągnęłam sobie aplikację na iPhone'a, w której mogę zapisywać swoje wszystkie posiłki i ich kcal. Dzięki temu w ogóle coś jem i wiem co mogę jeść, bo jest zdrowe i zarazem niskokaloryczne. Jem i nie czuję, aż takiego poczucia winy i obrzydzenia do siebie. Wracając do tej działki to naprawdę świetnie się bawiłam. Już dawno nie biegałam dookoła oblewając się z kimś wodą albo goniąc grabiami! To była też świetna okazja do spokojnego porozmawiania z rodziną, zrobienia kilku zdjęć, no i co najważniejsze powspinania się po drzewach!