Czarne kruki.

Skulona na małym siedzeniu. Zmęczona, smutna. Sama nie wiem dlaczego. Przecież mam wszystko. Przemierzam jakieś lasy. Siedzę w kącie, lecz widok mam doskonały. Zza okna wszystko jest rozmazane. Zawsze lubiłam patrzeć w jeden punkt i podziwiać oddalające się obiekty, a potem zmieniałam taktykę i moje oczy skierowane były przed siebie, nie zmieniając pozycji. Jedno okno, tyle perspektyw. Próbuję myśleć o czymś wesołym, lecz moje myśli krążą wokoło czarnych kruków. Nie czuję się za dobrze. Widzę siebie jako.. no właśnie jako kto? Sama nie wiem kim chcę zostać. Nie jestem już taka pewna czy wybrałam dobrą drogę. Myślę, że nie jestem dobra w tym co na dzień dzisiejszy robię. Chociaż związane jest ze mną już od około pięciu lat. To prawie jedna czwarta mojego życia. Czy warto to porzucać i szukać czegoś lepszego? Co zrobię, kiedy okaże się, że nie jestem w niczym tak dobra jak w tym? Zostanę tylko ze sennymi marzeniami o przyszłości, o życiu, o moim życiu. Jestem taka zagubiona. Kiedy w końcu znajdę to pieprzone światło? Wszędzie jest tak ciemno. Nie wiem już co mam robić. Najchętniej to utrzymywałabym się z bloga, bo właśnie prowadzenie go sprawia mi wielką radość i dostarcza dużo pozytywnych myśli i skojarzeń! Jednak musiałabym być nie wiadomo kim ważnym, aby to się udało. Długo wierzyłam, że wszystko jest możliwe, jeśli ma się tylko chęci. Nie wiem czy nadal tak jest. Jakoś ostatnio straciłam zapał do wszystkiego. Kolejny raz stawiam sobie pytanie. Jak do tego doszło? Miałam takie wielkie plany. Przecież chciałam ćwiczyć! Chciałam schudnąć, podobać się samej sobie, po prostu pokochać. Wszystko znikło. Nie jestem na tyle silna, aby wytrwać. Muszę rozwiązać to inaczej.

Obserwujcie mnie na moim profilu na facebook'u. Usuwam fan page.